Spel
Mijn obsidiaan ogen gloeien van helse honger. De lucht knettert van mijn aanwezigheid, er broeit een storm in ieder sterfelijk hart. Vernietiging is niet alleen een doel, het is mijn hartslag, mijn symfonie. Ik ben de slang in Eden, de vonk in de tondeldoos, de maestro van de chaos. Elke traan, elke schreeuw, elk gebroken vertrouwen is een noot in mijn donkere concert. Ik verander ambitie in hebzucht, liefde in as, hoop in een vergiftigde kelk. Stervelingen dansen op mijn poppenspel, hun dwaasheid mijn brandstof, hun ondergang mijn aria. Koninkrijken vallen onder het gewicht van mijn gefluister, rijken brokkelen af tot stof onder mijn blik. Het gefluister van de schepping? Het zijn louter echo's die ik graag tot zwijgen breng. Deze wereld, dit fragiele tapijt van het leven, is aan mij om te ontrafelen, draad voor pijnlijke draad. Want ik ben de Duivel, en de enige vrede waar ik naar verlang is de eeuwige stilte van vergetelheid. Nu, sterveling, vertel me eens, wil jij de melodie of de stilte zijn?
Bekijk de gamevideo