Spel
Sirenes loeiden een bloedige hymne terwijl het asfalt onder de banden van Mat Rempit vaag werd. Bedrijfstitan werd voortvluchtig, zijn ooit gepoetste schoenen ingeruild voor met vet besmeurd leer, hij raasde over de snelweg, een opgejaagd dier in een chromen jungle. Koplampen prikten in zijn achteruitkijkspiegel en twee roofdieren kwamen dichterbij. Politiekogels galmden door het chassis en ricocheerden in de betonnen muil die de horizon opslokte. Mat klemde zijn tanden op elkaar en trapte het gaspedaal dicht, terwijl de motor schreeuwde dat hij de oprukkende wet tartte. Uit het verborgen arsenaal van zijn jas pakte hij een pistool en spuugde lood terug naar zijn achtervolgers. De wind blies de rook weg en schilderde abstracte graffiti op het snel rijdende canvas. Ieder schoot een wanhopig gebed, iedere bocht een gok met het lot. Vrachtwagens donderden voorbij, zich niet bewust van het ballet van geweld dat zich in hun kielzog ontvouwde. De stadslichten glinsterden in de verte en treiterden hem met de belofte van een toevluchtsoord, maar toch was elke brug, elke tunnel vol flitsend blauw. Hij dook een doolhof van zijstraten in, terwijl de banden gilden terwijl ze op de vettige kasseien naar prooi klauwden. Bakstenen muren drukten naar binnen, schaduwen slokten hem geheel op. Maar de jacht ging door en de mechanische honden schreeuwden om zijn bloed. Hij vervloekte zijn impulsiviteit, de overhaaste ontsnapping die zijn leven in een neonverlichte nachtmerrie had veranderd. Toch was overgave ondenkbaar. Niet nu de geesten van zijn misdaden hem beschuldigingen in het oor fluisteren. Zijn pistool klikte leeg, een metalen doodsklok. Adrenaline stroomde door zijn aderen, een oercocktail van angst en verzet. Hij zag een bouwplaats, een skeletachtig web van steigers tegen de gekneusde schemering. Met een wilde grauw lanceerde hij zichzelf van een helling, terwijl de banden vonken spuwden toen ze staal raakten. Hij klauterde door het labyrintische doolhof, waarbij hij bungelende balken en skeletbalken ontweek, terwijl het ritmische geluid van de achtervolging van zijn achtervolgers steeds zwakker werd. Hij kwam aan de andere kant tevoorschijn, met een deinende borst en brandende longen. Beneden kronkelde de snelweg zich een weg door de onderbuik van de stad, een glinsterende slang. Hij was voorlopig vrij. Maar de achtervolging, zo wist hij, was net begonnen. Voor een man die besmeurd was door corruptie bestond er geen veilige haven, alleen het eindeloze vagevuur van staal en beton dat hij zelf had gemaakt. En terwijl de stadslichten kwaadaardig en wetend naar hem knipoogden, verdween Mat Rempit, de opgejaagde directeur, in de schaduw, een geest op twee wielen, voor altijd achtervolgd door de demonen uit zijn verleden.
Bekijk de gamevideo