Spel
Een huiverende wereld De koude wind gierde door de dorre bomen en beet in Sams blootliggende huid. Hij huiverde en trok zijn jas dichter om zich heen. Hij had al uren gelopen en hij begon de hoop te verliezen. Hij was een van de gelukkigen. Toen de bommen vielen, was hij op het platteland geweest, ver van de steden. Hij had de eerste ontploffing overleefd, maar was sindsdien gestrand. De wereld was veranderd in de maanden sinds de bommen vielen. De lucht was dik van de straling en het land was vergiftigd. De weinige overlevenden die overbleven waren verspreid en bang. Sam was al dagen aan het rondzwerven, op zoek naar andere overlevenden. Hij had er een paar gevonden, maar ze waren allemaal te zwak om hem te helpen. Hij begon te denken dat hij de enige was die nog over was. Maar toen zag hij in de verte iets. Het was een kleine hut, genesteld in de bomen. Hij strompelde ernaar toe, terwijl de hoop in zijn borst groeide. Hij bereikte de hut en klopte op de deur. Even later ging de deur open en stond daar een vrouw. Ze was jong en mooi, met lang zwart haar en doordringende groene ogen. 'Hallo,' zei ze. "Kan ik u helpen?" ‘Ik ben verdwaald,’ zei Sam. "Ik ben op zoek naar overlevenden." ‘Je hebt geluk,’ zei de vrouw. 'We zijn een groep overlevenden. Kom binnen, kom binnen.' Sam stapte de hut binnen en de vrouw sloot de deur achter hem. Hij keek om zich heen en zag dat er nog meer mensen binnen waren. Ze zaten allemaal rond het vuur, pratend en lachend. ‘Welkom,’ zei de vrouw. "We zijn blij je te hebben." Sam glimlachte. Hij had eindelijk een plek gevonden waar hij thuishoorde.
Bekijk de gamevideo