Spel
Zoutspray sloeg in mijn gezicht toen ik in de inktzwarte afgrond stortte. Het zonlicht spetterde naar buiten, opgeslokt door de koude omhelzing van de diepte. Beneden kronkelde een monsterlijke schaduw – een draaikolk van schubben en knarsende tanden die op mij af raasden. Mijn hart bonsde tegen mijn ribben, een uitzinnige drumsolo in de stille oceaan. Dit was geen vriendelijke school tonijn – dit was een maalstroom van woede, ontblote tanden en vlammende ogen. De adrenaline steeg, een vuur in mijn aderen. Ik zwaaide met mijn vinbladen en stuwde mezelf richting de naderende storm. Mijn speer, een stukje scherp koraal, werd een verlengstuk van mijn arm. De eerste vis, een barracuda met ogen als smeulende sintels, deed een uitval. Ik draaide me om, de speer zong door het water en vond zijn doel met een misselijkmakend geknars. Maar één af, nog honderd te gaan. Ze trokken aan het water om me heen, een symfonie van gegrom en klapperende kaken. Elke slag van mijn vinnen was een wanhopige gok, elke ademhaling een gestolen moment uit de verpletterende diepte. Maar ik was een kind van de oceaan, geboren uit pekel en woede. Ik danste met de stroming, draaide door de kolkende massa, mijn speer een dodelijke slinger. Elke glinstering van metaal vond zijn doel, elk pareerde een wanhopig gebed tot de onzichtbare goden van de diepte. De waanzin begon weg te ebben en maakte plaats voor een behoedzaam respect. Het water om mij heen, karmozijnrood gekleurd, werd een bewijs van mijn wil. Uiteindelijk trok de laatste van de zwerm zich met een keelgeluid terug en verdween in de inktzwarte diepten. Ik hing daar, mijn longen brandden, mijn spieren schreeuwden. Daarboven spotte het zwakke schijnsel van het oppervlak met de afstand die mij scheidde van de lucht. Maar op dat moment, zwevend in het hart van de oceaan, leefde ik. En tegen alle verwachtingen in had ik gewonnen.
Bekijk de gamevideo