Spel
De zijlijn sudderde van frustratie. Elke gemiste pass, elk eigenzinnig schot veroorzaakte een flikkering van oerhitte in je gebalde vuisten. Was het alleen maar het gebrul van de menigte, de elektrische spanning in de lucht, of het knagende gevoel dat de tactiek verkeerd was? Wat de brandstof ook was, de oerdrang om goedgeplaatste kritiek te uiten met de vuist in plaats van met het fluitje, danste op het puntje van je tong. Maar jij wist natuurlijk beter. De kunst van het coachen was een delicate dans, een tapijt vol strategie, aanmoediging en af en toe een tactische aanpassing. Dus de drang nam af en maakte plaats voor een sluimerende hoop dat het laatste fluitsignaal een kans zou bieden op een rustiger, constructiever gesprek. Voorlopig waren een diepe ademhaling en een mentale herhaling van de volgende set de enige stoten die nodig waren.
Bekijk de gamevideo